Dodatek triduum, Wiara, Dokumenty
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
P
RZEWODNIK
PO
T
RIDUUM
P
ASCHALNYM
dni. Policzmy je: Wielki
Czwartek, Wielki Piątek,
Wielka Sobota, i Niedziela
Zmartwychwstania. Wychodzi
cztery. Coś się nie zgadza.
Trzeba pamiętać, że w liturgii
święto zaczyna się wieczorem
dnia poprzedniego. Triduum
Paschalne rozpoczyna się wie-
czorem w Wielki Czwartek,
czyli w wigilię Wielkiego
Piątku. Potem jest Sobota,
która zaczyna się wieczorem
w Piątek, i Niedziela, która za-
czyna się w sobotni wieczór.
Mamy więc trzy dni.
„Pascha” – oznacza przej-
ście. Pascha jest głównym
świętem Izraelitów, pamiąt-
ką przejścia z niewoli egip-
skiej przez Morze Czerwone
do Ziemi Obiecanej. Pascha
Chrystusa oznacza Jego przej-
ście ze śmierci do życia, z te-
go świata do Ojca. Pascha wy-
znawców Chrystusa dokonuje
się przez sakramenty, w któ-
rych przechodzimy ze śmier-
ci grzechu do nowego życia.
Te trzy dni stanowią jed-
no święto. W liturgii uobec-
nia się tajemnica męki,
śmierci i zmartwychwstania
Chrystusa. Krzyża nie wol-
no oddzielać od zmartwych-
wstania. W jedności Triduum
Paschalnego kryje się sedno
chrześcijańskiego przesłania:
życie rodzi się ze śmierci. Ce-
lebrując zbawcze wydarze-
nia, stajemy się ich uczest-
nikami. Odkrywamy, że sta-
ło się to ze względu na nas,
dla naszego zbawienia. Dla
chrześcijan nie ma nic waż-
niejszego, nic bardziej god-
nego świętowania. Jak nie-
dziela zajmuje główne miej-
sce w tygodniu, tak Triduum
Paschalne stanowi szczyt ro-
ku liturgicznego.
Warunkiem owocnego
przeżycia Triduum jest we-
wnętrzne nastawienie, że
święta paschalne zaczyna-
ją się wieczorem w Wielki
Czwartek. Warto wcześniej
odprawić spowiedź, zrobić
zakupy i porządki, skupić się
na rozważaniu tajemnic wiary.
Byłoby idealnie, gdyby Wielki
Piątek był wolny od pracy. Być
może kiedyś tak się stanie.
2
Ś
WIĘTO
NAD
ŚWIĘTAMI
T
riduum znaczy trzy
WIELKI CZWARTEK
O
DKRYJ
TAJEMNICĘ
:
wieczornej nie różni się ni-
czym od innych Mszy św.
Jest jednak kilka znaczących
elementów, które wskazują
na jej wyjątkowy charakter.
na się w Wielki Czwartek
wieczorem. Wspominamy
w tym dniu ustanowie-
nie Eucharystii, sakramen-
tu kapłaństwa oraz rozwa-
żamy przykazanie miłości
bliźniego, której wzór daje
Chrystus. Tego dnia sprawu-
je się tylko jedną Eucharystię
– Mszę Wieczerzy Pańskiej.
Wyjątkiem są katedry, w
których rano celebruje się
Mszę Krzyżma. Biskup po-
święca wtedy oleje używane
do sprawowania sakramen-
tów (chrztu, bierzmowania,
kapłaństwa, namaszczenia
chorych), a kapłani odnawia-
ją swoje kapłańskie przyrze-
czenia.
Msza Wieczerzy Pańskiej
przypomina Ostatnią Wie-
czerzę. Uczestniczymy w
tych samych wydarzeniach.
Jezus bierze chleb i wino,
przemienia je w swoje Cia-
ło i Krew, daje nam jako po-
karm. Umywając nogi Apo-
stołom, przekazuje przy-
kazanie miłości. Struktu-
ra wielkoczwartkowej Mszy
bernakulum winno być
zupełnie puste. Hostie do
Komunii wiernych powinny
zostać konsekrowane pod-
czas tej samej Ofiary. Należy
konsekrować tyle chleba,
żeby wystarczyło także do
udzielenia Komunii świętej
w dniu następnym. Szaty li-
turgiczne mają kolor biały,
czyli paschalny. Śpiewa się
uroczyście
Chwała na wyso-
kości
. Podczas śpiewania te-
go hymnu rozbrzmiewają
dzwony. Potem milkną aż do
Wigilii Paschalnej.
Pierwsze czytanie z Księ-
gi Wyjścia (12,1–8.11–14)
mówi o żydowskim święcie
Paschy. Izraelici, gotowi do
ucieczki z Egiptu, spożywa-
li w pośpiechu ucztę pas-
chalną. Krew baranka, które-
go jedli, posłużyła do ozna-
czenia domów. Ta krew po-
4
T
riduum Paschalne zaczy-
P
RZEŻYJ
L
ITURGIĘ
:
P
rzed Mszą świętą ta-
wodowała, że nie dosię-
gła ich plaga niszczycielska,
gdy Bóg karał Egipt śmier-
cią pierworodnych. Ostatnia
Wieczerza była wieczerzą
paschalną. Przez wszystkie
pokolenia Żydzi spożywa-
li Paschę na pamiątkę wyj-
ścia z ziemi egipskiej i za-
warcia z Bogiem przymie-
rza na Synaju. Jezus nadał
tej uczcie nowy sens. Mó-
wi nam o tym drugie czyta-
nie (1 Kor 11,23–26). Św. Pa-
weł przekazuje opis ustano-
wienia Eucharystii. Przypo-
mina słowa Jezusa: „To jest
Ciało moje za was wyda-
ne”. Jak baranek został za-
bity, by uratować od śmier-
ci pierworodnych w Egip-
cie, tak Jezus nazajutrz zo-
stanie zabity, by wszystkich
ludzi uratować od śmierci
wiecznej. Jezus nad kieli-
chem wina mówi: „Kielich
ten jest Nowym Przymie-
rzem we Krwi mojej”. Tak
jak Przymierze Synajskie zo-
stało zawarte przez pokro-
pienie krwią ofiarnych zwie-
rząt, tak krew zabi-
tego Jezusa
posłuży ja-
ko krew Nowego i Wieczne-
go Przymierza. Odtąd chrze-
ścijanie sprawować mają pa-
miątkę śmierci i zmartwych-
wstania Chrystusa przez spo-
żywanie Jego Ciała i Krwi.
W odczytywanej Ewan-
gelii św. Jana (13,1–15)
Chrystus wskazuje na mo-
tyw swojej śmierci. Podej-
muje czynność symbolicz-
ną, niesłychanie wymowną
i wstrząsającą – umywa no-
gi Apostołom. Ten, którego
nazywamy „Nauczycielem
i Panem”, wykonuje czyn-
ność niewolnika. Daje przy-
kład służby. Pokazuje niero-
zerwalny związek Euchary-
stii z miłością bliźniego.
Na pamiątkę tego ostat-
niego wydarzenia po homilii
odbywa się obrzęd tzw.
man-
datum
(przyka-
zanie). Ka-
płan umywa
kilku mężczy-
znom nogi (nie
musi ich być 12).
To gest symbolicz-
ny. Ma przypomi-
nać, że powoła-
niem Kościoła
jest służba czło-
jest służba czło-
5
ludzi uratować od śmierci
wiecznej. Jezus nad kieli-
chem wina mówi: „Kielich
ten jest Nowym Przymie-
rzem we Krwi mojej”. Tak
jak Przymierze Synajskie zo-
stało zawarte przez pokro-
pienie krwią ofiarnych zwie-
rząt, tak krew zabi-
znom nogi (nie
musi ich być 12).
To gest symbolicz-
ny. Ma przypomi-
[ Pobierz całość w formacie PDF ]